नवचेतना
वाटले होते आता
सारे काही संपले..
जीवनाचे बाकी क्षण
व्याधीतच गुंफले…
वेदनेची नी माझी
अशी झाली गट्टी…
की,आवडीनिवडी छंद
साऱ्यानीच केली कट्टी…
शिवणकाम,विणकाम
रुसून दूर-दूर गेले..
चित्रकलेतील रंगही
वेदनेने चोरून नेले…
आणि,अशातच ती आली
मम जिवनी नवचेतना बनून..
मग, शब्द फुलू लागले माझे
जीवघेण्या वेदनेला भुलून…
उदासीन,विरान जिवनात
आली नवनवी उभारी…
वेदनेची कळही आता
रूसून बसते अंतरी…
आता मी तिच्यासवेच गाते
तिच्या संगतीतच हसते…
आणि अनावर झालेच दु:ख
तर,तिच्याच कुशीत रडते…
अशी ही नवचेतना माझी
सांगू तुम्हास कोण आहे?
अहो ती, ‘कविता’ माझी
आणखी मज कोण हवे आहे?
वनिता गभणे, आसगाव भंडारा
======
