थडग्याची व्यथा
आला कुणी अनोळखी
लाविला तयाने दीप
नमूनीया थडग्यास माझ्या
गाळली आसवे खूप
होतो जिवंत कधी मी
जाणीव कुणाला नव्हती
श्वासाना कधी न माझ्या
प्रकाशाची सोबत होती
ती कुबट अंधारी जागा
माझाच होता महाल
ओलावलेल्या भिंती
अन छपराचेही हाल
पाहिली कितीक स्वप्ने
पूर्तता ही नसे त्यांची
आपलेच परके झाले
ही दुनिया हो धनिकांची
ती सुंदरा स्वप्नातली
उरात तिचीच आस
तुटक्या त्या झोपडीत
राजमहालाचेच भास
भटकंती पोटासाठी
जन्मभर पाठी लागे
सुखी संसाराचे माझ्या
विरलेले उरले धागे
उपेक्षित जिणे जगलो
आपलेच नाकारीत गेले
वृध्दापकाळी माझ्या
मरणाने जवळी केले
थडगे हे कुणी बांधियले
कोरल्या कवितेच्या ओळी
थडग्याची व्यथा कोणी
आजवरी ना जाणली
वृंदा(चित्रा)करमरकर
सांगली जिल्हा सांगली
=============
