उनाड मन
उनाड मन सैरावैरा धावते…
आईच्या कुशीत हळूच जाऊन लपते….
तिच्या मायेची ऊब मनाला शांत करते..
पण आई आता फक्त आठवणीतच भेटते…
उनाड मन मग बाबा कडे वळते..
शिस्तप्रिय बाबांना मन थोडे घाबरते..
मात्र त्यांचा हाताचा स्पर्श खांद्यावर येताच.
सारे सकंट जणू लांब धावत सुटते..
पण आता त्यांच्या शिस्तीला
जुमानत नाही कोणी.
एकटेच पडले आईवाचून तेही…
तुटते मन त्यांच्या साठी
पण करणार काय मीही….
ज्या भाऊ, बहिण , मैत्रीणी शिवाय..
क्षणभर ही नव्हती जगण्याची कल्पना..
त्यांना मागे सोडून आले
करून सुखी जीवनाची कामना…
आता कोणाची ही होतं नाही
लवकर भेट.. .
पण उनाड झालेल मन माला
कधीतरी घेऊन जातं त्यांच्यात थेट…
बालपणीच्या आठवणीच
आजीवन साथ देतात..
जेव्हा मन उदास होते
तेव्हा खोडकर होऊन मला
माझ्या सुवर्ण काळात नेतात..
माझ्या सुवर्ण काळात नेतात…
मृदुला कांबळे गोरेगाव -रायगड
=====
