चाफा
भौतिक सुखोपभोगाच्या वस्तूंची..
मला वाजवीपेक्षा जास्त..
नव्हतीच फारशी अपेक्षा…
मात्र छोट्या छोट्या…
आवडी निवडी जपताना..
जिथे तिथे तुझी प्रतिक्षा…
माझी हर आवड निवड..
तू मनापासून जपत होतास…
आणि माझ्या ओठातले हसू…
ओठांनीच टिपत होतास…
एका फुलाच्या आवडीसाठी..
तू चक्क झाडच अंगणात लावलास..
आज बहरलाय तो चाफा….
मात्र तू किती दूर सखा…
भल्या पहाटे सर्वात आधी…
घराचे दार उघडताच…
त्या चाफ्याच्या रूपात…
तूच दिसतोस…
ओठांच्या फुलातून…
मंद सुगंधाचे हसू फेकत..
उभा असतोस..
जणू मी बाहेर येण्याची वाट पाहत..
ना जाणो कुठून त्याचक्षणी
एक झुळूक येते अवचित..
आणि दोन पावले पुढे येताच…
चार फुले पडतात ओंजळीत…
न कळतच दोन अश्रू…
ओघळतात गालावरून फुलावर…
मी हलकेच मान उचलून वर पाहते..
तेव्हा आठवतात तुझे शब्द..
“मी सहन करेन सारे काही तुझे अश्रू नाही…”
क्षणातच मी..
घट्ट बिलगते चाफाच्या बुंध्याला…
तुझ्या लांबसडक पानांची बोटे..
जणू केसातून फिरल्याचा भास होतो..
आणि हा चाफा असा…
माझ्या प्रत्येक दिवसाची सुरुवात..
सुगंधीत करत जातो……
वर्षा मोटे पंडित
छत्रपती संभाजी नगर
