जपूया वन संपदा
कोणे एके काळी या स्थळी
होते हिरवे घनदाट रान
दृष्ट लागली कुणा कर्पदिकाची
ओसाड सारे जंगल छान
प्राणी पक्षी मिळून राहती छान
किलबिल झाडी किती खिदळती
शुद्ध झऱ्याचे पिऊन पाणी
लाटेवर स्वारी हवेस स्पर्शती
मानव तितका स्वार्थी झाला
मनमानी केली वृक्षतोड
जिकडे तिकडे शव झाडांचे
निसर्गाची झाली मोडतोड
बंगली टूमदार सुसज्ज अशी
बंगलीसमोर सजली गाडी
निसर्गाची धुळधान करूनी
बांधली मानवाने उंच माडी
निसर्ग कोपला ऊन तापले
म्हणतो दिवस बदलले कसे
तव करणीचा शिल्पकार तू
वनाशिवाय शोभा कधी नसे
सविता धमगाये
जि.नागपूर