फुंकर
जेव्हा जेव्हा वेदनेने
छळले मला दिनरात
हवा होता तेव्हा मला
तुझा मायेचा हात…
तुझ्या एवढी माया
कुठे कुणाच्या काळजात?
मी वासरू एकटी
या भावनाहिन कळपात..
बाबांनी घालून वरमाला
गृहलक्ष्मी आणली घरात..
स्थानापन्न नाहीच झाली
मी कधी त्या मनात…
तुझ्या स्नेह सहवासाची
आस जागते या तनात…
रोज घायाळते मन माझे
या बोचऱ्या काटेरी वनात..
तुझ्याविना उषण वाटतो
इथला मधुर दहीभात…
ये ना गं परतूनी जवळी
घे मला तुझ्या कुशीत…
का गं जाऊन वसलीस तू
त्या दूरच्या नभांगणात…
मायेची फुंकर माझ्या
नाहीच का गं प्रारब्धात..?
वनिता गभणे
आसगाव भंडारा
==============